Dat het crisisgevoel uit 2020 in 2021 minder voelbaar was, betekent dus geenszins dat de druk binnen de zorgsector vorig jaar afnam, ook al werd er niet meer publiek voor geapplaudisseerd.

Het inzicht dat we na een harde, kortetermijninzet de pandemie bezweerd zouden hebben, groeide uit tot het besef dat het iets zou zijn dat bleef. Nu in ons land ook de coronamaatregelen sterk versoepeld zijn, heeft het crisisgevoel plaatsgemaakt voor doorlopende oplettendheid. Niet bij iedereen: er blijft een spanningsveld tussen enerzijds burgers die het er niet te nauw mee nemen en anderzijds zorgvragers die ongerust zijn omdat ze tot de kwetsbare doelgroepen behoren.

Tegelijk werd in 2021 ook de afstand tussen de zorgsector en de rest van de samenleving groter. De druk op de zorgsector blijft immers nog steeds zeer hoog. Dankzij de hoge vaccinatiegraad kwamen in 2021 minder patiënten op de Intensieve Zorg terecht, maar het aantal besmette patiënten bleef aanzienlijk. Er is erg weinig besef dat een besmettelijke patiënt een veel intensievere zorg vraagt. Dit terwijl er nog een grote inhaalbeweging nodig is voor zorg die in volle pandemie werd uitgesteld én terwijl de zorgverstrekkers met nog minder dan anders zijn door eigen ziekte wegens corona en influenza.

In 2020 werd de pandemie gelabeld als een crisis. Ziekenhuizen en andere zorgorganisaties moesten zich halsoverkop aanpassen en hyperflexibel blijven. Er werd van zowat iedereen in de zorg – en ook van de patiënten – een bijna grenzeloze inzet gevraagd. Die was belangrijk want levensreddend.

De zorgsector bleek zeer wendbaar en dat heeft uiteraard alles te maken met de enorme intrinsieke motivatie die de medewerkers kenmerkt. De drang om het goede te doen, voor de zorgvragers en voor elkaar, verzette bergen.